3

Ilha da Culatra. Precies wat we zochten

Naar een mooie, rustige, middenin de natuur gelegen ankerplek waren we op zoek. Met vlakblij een eilandje met daarop een prachtig strand, heerlijk warm water om in te zwemmen, een kleine supermarkt en een leuke bar. Precies dit vonden we. In de Algarve, ten zuiden van de steden Faro en Olhaoo, blijkt een geweldig natuurgebied te liggen dat bij laag water twee keer zo groot is als bij hoog water. Vlak boven het eiland Ilha da Cultura hebben we ons anker laten vallen om het vijf dagen later pas weer omhoog te halen. Een beschrijving van een van onze favoriete ankerplekken tot nu toe. 
De mooie en populaire ankerplek. En wie ligt er achter ons?

Net de Waddenzee
Wat dit gebied in eerste instantie heel aantrekkelijk maakt is al het leven. Om de boot zwemmen 's avonds niet alleen enorm veel harders, ook grote gepen springen rond en bij hoog water schijnt het zelfs de moeite waard te zijn om op squid te vissen (ons helaas niet gelukt ondanks het juiste tuig en tijdstip). Ook in de lucht stikt het van dieren. Grote meeuwen jagen rond of rusten uit op een van de vele masten. Zonder vreemd - maar gelukkig- genoeg niet onze boot onder te schijten. We zien zwermen lepelaars overvliegen. En we zien ooievaars drinken vanaf een van de vele drooggevallen zandstrandjes. Zoals alle Nederlanders zeggen die we al over deze plek spraken en die we hier ontmoeten: 'Tis net de Waddenzee'.
Harders en waterplanten rondom de boot. 

Van Lissabon varen we in een ruk door naar Ilha da Cultura. 

Vlak voor zonsopkomst komen we aan. 

 Lekker chillen met andere Nederlanders
Want veel Nederlanders komen er. Net als wij met hun eigen boot. Van de meer dan veertig boten die hier voor anker liggen, heeft zeker een kwart een grote Nederlandse vlag achterop hangen. Superleuk om hier met andere zeilers te hangen. We hebben een enorm gezellige tijd met de bemanning van de Grutte Grize (over wie we van Joukes vriend Paul al hadden gehoord, aangezien hij Robert goed kent), de Zahree (een schitterende Schoener van Herbert en Tineke. Tinekes ouders komen langs en zij blijken bij ons in jachthaven Hemmeland te liggen) en de Agaath (die bij ons in de buurt blijken te wonen). 
De ontmoetingsplek van het eiland, waar bier een euro kost en schelpen met onze handen worden gegeten.  
De Zahree, het mooiste schip van de ankerplek. 

 Arnold
Ook ontmoeten we Arnold hier. 'Brekers van achteren heb ik nooit meegemaakt. Nee, van de zijkant ook niet.' We hangen al twee uur aan zijn lippen. 'Ja, van voren kan wel. Maar dat is het prettige aan een stalen boot. Een breker maakt nooit je boot stuk. Sluit alles af en ga binnen zitten wachten totdat het over is.' Arnold ligt met zijn boot Tiny op dezelfde idyllische ankerplek en we ontmoeten hem  op het terras van het eiland. Hij vertelt dat zijn bestemming Nederland is. Na 56 jaar gezeild te hebben. 56 jaar. Over een paar jaar wordt hij tachtig, hij oogt enorm vitaal en zegt zich ook zo te voelen. Maar hij weet dat er over niet al te lange tijd een moment zal komen dat hij niet meer goed kan zeilen. Het facineert ons enorm dat hij na al die jaren 'zeeschuimen' over de wereld nu op zijn weg terug is. En dat wij hem op zijn terugtocht tegenkomen.  

 De volgende dag roeit hij naar ons toe. 'Ik heb nog een stormzeiltje liggen. Willen jullie dit hebben?'. We stellen voor met hem naar zijn boot te varen. Hij heeft namelijk wat problemen met zijn telefoon en laptop waar Jouke hem goed mee kan helpen. Terwijl Jouke bezig is, kijk ik mijn ogen uit. Wat een gave maskers hangen hier. En is dat een peniskoker boven mijn hoofd? 'Ja', vertelt Arnold, 'uit Guinea. Net als dat bijltje dat ernaast hangt. Dat gebruiken mannen om een vinger van hun vrouw af te hakken. Zo laten ze zien dat ze heel bedroefd zijn over een trieste gebeurtenis als het overlijden van een vriend. Ik heb daar vrouwen gezien met nog maar twee vingers.' Bij alles wat we zien en aankaarten, vertelt hij een boeiend verhaal. Zijn uitdaging was om alle eilanden in de Pacific te bezoeken. Door van west naar oost te varen, tegen de heersende winden in, al opkruisend, is hem dit gelukt.
Ons uitzicht vanaf het terras. 
Vissersbootjes liggen aan meerboeien vlak voor het eiland.
Hoewel het eiland over internet beschikt, staan de oude telefoonpalen er nog. 

 Alleen geen schoonheidsspecialist
We hebben bijna alles op het eiland wat we nodig hebben. Het enige wat we missen, op Ilha da Culatra is een viswinkel, een schoonheidsspecialist en een kapper. Hiervoor crossen we met de bijboot naar Olhaao. Dit mooie, oude stadje ligt met hoog water een mijl verderop (en met laag water drie). Hier slaan we al het vistuig in dat we nog nodig hebben, zoals een gaff om de echt grote vissen mee naar binnen te halen, en zorgen we ervoor dat we er weer pico bello uitzien. De laatste dag nemen we nog een duik in de fijnste zee waarin we ooit gezwommen hebben voordat we verder gaan naar de avonturen die ons in Marokko staan te wachten.
Voor de kapper. 
Na de kapper.

zoalsdewindwaait

Op reis met een zeilboot.

3 opmerkingen:

  1. Unknown28 september 2016 om 09:59

    Hoi Pleuni en Jouke,
    Zo te zien hebben jullie er zin an. De gele rakkers, bedoel ik.
    Die accu, die jullie nu aan het opladen zijn, gaat m.i. nooit meer leeg. Overdrachtelijk bedoeld natuurlijk. Eigenlijk zouden jullie hier je broodwinning van moeten maken.

    Hier gaat het goed. Deurtje dicht, deurtje open.

    Zeer veel liefs,
    Ary

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Unknown7 oktober 2016 om 09:50

    Zie dat jullie inmiddels in Marokko zijn aangekomen! Kan nu al niet wachten op de volgende blog, hoewel het me wel een beetje jaloers maakt zeg!

    Jos

    p.s. Goede tanktop Jouke!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Unknown8 oktober 2016 om 22:09

    Culatra! Ieder jaar ben ik daar of op Armona. M'n ouders wonen in Olhao. Zo leuk om dit zo te lezen!

    BeantwoordenVerwijderen