Hadden we dat oppoetsen maar vaker gedaan. Op maandag 2 mei hijst de kraan in de jachthaven Island Lady uit het water. We krijgen twee schoffels in onze handen gedrukt en terwijl ze aan de banden hangt, schuren we alle mossels eraf. Vervolgens lenen we voor een half uur de hogedrukspuit. We willen de spuit het liefst de hele dag lenen, maar intussen ligt de volgende boot alweer klaar. Wanneer onze tijd erop zit, rijden de twee havenmedewerkers onze boot naar haar plekje op de kant en plaatsen haar op de bok.
Als we maandag wegrijden, vragen we ons af wat we eigenlijk gedaan hebben. Ze ligt nu op de kant (maar dat hebben we laten doen). Maar schoon is ze nog lang niet. We hebben na de hogedrukspuit ieder met een plamuurmes alle harde, uitstekende stukken van de sporen die de mossels (of zijn het zeeslakken?) verwijderd. Wat overblijft, is een zachte huid vol met macaronivormige sliertjes die als een kunstig patroon de hele onderkant versieren.
Dinsdag beginnen we vol goede moed met groene zeep en schuurpads. ‘Wat ruikt jullie boot lekker’, zegt de jongen die haar op de kant heeft gezet. Island Lady heeft veel sjans. Hoe de zonnepanelen zijn gemonteerd vraagt een booteigenaar. Een lid van de Vereniging Klassieke Scherpe Jachten nodigt haar uit om lid te worden. Een varend monument noemt hij onze boot.
Maar werkt de groene zeep? Mwah. Het vuil gaat eraf maar de kalkresten blijven zitten. Pure schoonmaakazijn dan? Het vuil gaat er nu nog stukken beter af. Met een plantenspuit sproeien we het zuur op de boot om het er vervolgens af te schuren en na te spoelen met water. Ze wordt heel schoon, zo willen we het hebben. Maar de slakkensporen blijven keihard zitten.
Vandaag aan de slag met een geweldig agressieve kalkverwijderaar.
Super leuke blog Pleuni!
BeantwoordenVerwijderen