Expect D'unexpected. Over Charlotteville, een plek waar we leren wat chillen is.

Om drie uur begint de bbq. Op het strand van Pirate's Bay komt de bemanning van een aantal van de twaalf boten die vanuit Zweden, Duitsland, Noorwegen, Guadaloupe, Duitsland, Oostenrijk, Noord-Amerika en Nederland hiernaartoe zijn komen varen bijelkaar. Wij hebben nog een uur om vis te scoren...

De ene kant van de baai wordt gebruikt door de vissers. Aan de andere kant van de baai liggen de zeilboten.

Eind december kwamen we hier na de oversteek aan. En we liggen er nu weer, na een kleine week voor anker tien mijl verderop. Ik heb het over de megarelaxte baai van Charlotteville in het noorden van Tobago. In dit dorpje, in onze pilot van Chris Doyle beschreven als 'a sleepy seaside village where no one is in a hurry and it is easy to make friends', voelen we ons enorm thuis. Waar ligt dat aan?

Wanneer we aankomen, drinken we een Carib bij Michaels Onshore Bar. Een leuke bar en de plek in het dorp met het beste internet.

Aan de steiger van het dorp binden we onze bijboot vast als we naar de kant gaan. Wanneer het water helder is, kun je zelfs hier roggen zien zwemmen.

Mijn teva-slippers uit de begin jaren nul komen goed van pas als we op een regenachtige dag gaan wandelen. Dit is het strand van de Pirate's Bay waar we makkelijk naartoe kunnen zwemmen vanaf de boot.

De Piratenbaai bezien vanaf het strand.

Heel af en toe ligt er een cruiseboot in de baai. Zoals deze grote boot. Met oranje reddingsboten worden de toeristen naar het land gebracht.

En vanuit de boot ziet de baai er zo uit. Met uitzicht op een heuse pelikanenrots.

Rastafari vissers
Een groepje mannen zit te kaarten naast de weg op een zelf meegebrachte tafel en stoelen. 'Ya man', roepen ze net als alle andere inwoners naar ons en alle anderen die voorbijlopen ter begroeting. Intussen komen de vissers met boten genaamd Expect D'Unexpected, God's gift, Neva 2 Late, Prince of Peace en Happy Boy terug met hun tonijnen, mahi mahi's en kreeften. Een nieuwe, grote hal langs dezelfde weg is de plek waar zij hun vangst schoonmaken en klaarmaken voor transport. Hier wordt namelijk de meeste vis gevangen van het hele eiland. De vriendelijke rastafari vissers vertellen graag waarmee ze vissen (roze is de beste kleur voor kunstaas) en waar de meeste kreeften te vinden zijn (tussen de eilandjes Little Tobago en Goat Island vangen ze er wel vijftig per dag). De relaxte sfeer die we op straat aantreffen, vinden we ook terug in de supermarkt. Gezellige dance hall-muziek staat 's ochtends hard aan en de heupen van de wachtenden in de rij gaan net als die van het meisje achter de kassa op en neer.

Op vrijdagochtend scheuren we naar het dorpje. Alleen op deze ochtend is er een kraampje waar we verse groenten en fruit kunnen kopen.

Aan bamboetakken hangen de lijnen van de vissers uit.

Vissers jagen hier vooral met roze kunstaas.

Vroeger stond hier een bar. Nu wordt er druk gebouwd aan een gebouw met een voor ons onduidelijke functie.

Het pompstation waar we voor vijftig cent per liter benzine krijgen.

Beste roti ooit
Omdat de kleine supermarkt een beperkt en prijzig assortiment heeft, maken we van deze gelegenheid gebruik om veel uit eten te gaan. Dat kan in Charlotteville uitstekend. En is, om Doyle weer aan te halen, ook erg 'entertaining'. Onze drie favoriete plekken zijn: Sharon en Phebe's, de roti van Lyda en Suck Hole.
Toen we de eerste keer bij Sharon en Phebe's binnenstapten, dachten we in hun woonkamer terecht te zijn gekomen. Een stoere opa met een grijze dread in zijn nek en een knot op zijn hoofd zit bij de ingang met een grote schaal knoflooktenen op schoot zijn kleinkinderen in de gaten te houden terwijl naast hem een metersbreed tv-scherm aanstaat. We blijken toch goed te zitten, want achter hem bevindt zich de keuken en het tamelijk grote restaurant waar we elke avond kunnen kiezen uit kip, vis of garnalen. Gerechten die samenkomen met heerlijke, creoolse bijgerechten.
Dan de roti van Lyda. Alleen op vrijdag te verkrijgen, lezen we op de deur. We lopen er toevallig op donderdag langs en bestellen voor de dag erop. En ja, bij de oude vrouw eten we wel aan de enige tafel in haar huiskamer met uitzicht op haar vele boeken en keuken. Ze duikt voor ons de keuken in en als ze tijd heeft schuift ze aan voor een praatje. De roti is onbegrijpelijk lekker. Zo'n goeie roti hebben we nog nooit gehad.
En als we wat fancy'er uit eten willen, gaan we naar het uitstekende Suck Hole. Ietwat verborgen aan het eind van het dorp, maar snel te herkennen aan de vele blinkende auto's die er geparkeerd staan, ligt het befaamde Suck Hole. Een chefkok maakt ook hier kip, vis en garnalen klaar met overheerlijke bijgerechten. Elke hap is zo lekker. Wel moesten we een uurtje of twee op onze maaltijden wachten. Maar ja, we zijn niet in a hurry.

Links zie je het restaurant Sharon en Phebe's. In het donker goed te herkennen aan de vele, gekleurde kerstlichtjes.

We komen bij Lyda binnen om roti te eten.

Zwemmen met schildpadden
En wat doen we nog meer dan kletsen met de Charlottevillers en Caraïbisch eten? In de baai waar we uitkijken op het regenwoud, papegaaien en pelikanen voorbij vliegen en schildpadden zwemmen, is het heel mooi snorkelen en wandelen. Elke dag hangen we wel een uur of twee boven het rif. We kijken onder water onze ogen uit: prachtig hersenkoraal en zo veel bijzondere vissen als de Franse angelvissen, koffervissen, grote pijlstaartroggen, kleurrijke papegaaivissen, grappige trompetvissen en gevaarlijk uitziende barracuda's en murenen.
En voor de bbq? Al trollend (met een hengel uit de (bij)

boot vissend) en met onze harpoen vangen we op tijd twee lekkere roofvissen.