Mate: What put you in this fine mood captain?
Capt. J. Sparrow: WE'RE CATCHING UP!!!!
We zeilen naar Grenada en de Grenadines. In deze blog vertel ik over deze megarelaxte plekken in de Carieb met parelwitte stranden en helder, turquoisekleurig water. Maar het gaat helaas ook over onze kapotte stag en de huurboot die tegen Island Lady aanvoer.
Grenada - nieuwe stagen
We hadden het eigenlijk al eerder moeten doen. Maar het kwam er maar niet van in het chille Tobago. De mast in om de verstaging, de staaldraden die ervoor zorgen dat de aluminium masten rechtop blijven staan, te inspecteren. De dag voordat we naar Cariacou willen varen, zien we dat een aantal strengen van een van de zijstagen zijn gebroken. We balen als een stekker. Dit moeten we zo snel mogelijk laten vervangen. Gelukkig kan dit in Grenada, een eiland onder Cariacou dat we eigenlijk voorbij wilden varen. Met dyneema maakt Jouke in overleg met Mark van de Freya noodverstaging om de kapotte staaldraad te ontlasten. Heel lief en fijn is dat de Freya de 85 mijldurende tocht met ons op vaart. Voor het geval dat er iets gebeurt.
Er staat de nacht dat we varen weinig wind. Jouke heeft een goed idee: "We hijsen de aap!". Dit lichtweerzeil belast niet de hoofdmast, dus de kapotte stag wordt ook niet belast. Dit plan werkt uitstekend. Totdat er tijdens mijn dienst in een mum van tijd een enorme squall ontstaat. Deze wolkenpartij vol met heel veel wind zorgt ervoor dat we opeens zeven knopen varen en de boot plat wordt getrokken. Snel maak ik Jouke wakker en als ik denk het zeil eindelijk naar binnen heb getrokken, vliegt het weer de lucht in. Shit! Gelukkig werkt de grote blauwe lap de tweede keer wel mee. Zijn we toch niet in de aap gelogeerd.
Mijn tweede dienst blijkt net zo enerverend te zijn. De hengel hebben we de hele tocht laten hangen, zo graag willen we weer iets vangen. En ja hoor, om half zes gaat de ratel af. Er blijkt een enorme mahi mahi aan de hengel te zitten.
 |
| Jouke wil er graag mee op de foto, maar dit gaat wat lastig. De vis is veel te zwaar om op te tillen. Jouke legt de vis met haar staart in de kajuit, zo kan ik van binnen mooi een foto nemen. Wild spartelt de grote staart alle kanten op. Alle foto's mislukken. Dan maar eentje van de vis nadat ze gefileerd is. |
 |
| Een mislukte foto van de levende vis. |
In Prickley Bay in Grenada helpen de tuigers ons verrassend snel. Twee dagen na onze aankomst zitten de nieuwe stagen erop. We hebben namelijk maar meteen de stagen aan beide kanten laten vervangen. In dezelfde tijd vervangt Jouke de pomp van het toilet, een stinkend klusje. En we vinden een nieuwe tankdop voor onze buitenboordmotor, kost maar 26 US dollar. In Tobago was deze in het water gevallen en sindsdien voeren we met een boterhamzakje over de vulopening. Geen gezicht.
 |
| Een van de tuigers aan het werk. |
De laatse dagen in Grenada gaan we samen met de Freya, hun Zwitserse vrienden van de Golden Breeze en de K'dans chillen in een baaitje dat we alleen maar hoeven te delen met het superjacht Anna Christina.
 |
| Zonsondergang bij Ronde Island. Hier liggen we onbeschut, met het kalme weer van die avond geen enkel probleem. |
Sandy Island - wahoo eten
Grenada bestaat niet alleen uit Grenada, zoals ik eerst dacht. Bij Grenada horen nog een aantal eilandjes waar wij er bij twee van voor anker gaan: Ronde Island en Sandy Island. Twee ieniemienie eilandjes waar we op weg van de eerste naar de tweede onze eerste wahoo vangen. Een wahoo is een heel snel zwemmende vis die berucht is om zijn vlijmscherpe tandjes. We zijn zo blij. Tijdens de grote oversteek hadden we er toen bijna eentje gevangen, maar deze ontglipte ons toen we haar binnenboord wilden halen. Nu dus een tweede kans.
Op Sandy Island, een eilandje dat alleen bestaat uit heel veel zand en palmbomen, delen we de heerlijke vis met de Freya. Bizar, hun zoon Coen heeft nu al op tweejarige leeftijd meer verse vis gegeten dan wij voordat we op reis gingen.
En hier begint het paradijs echt: we zwemmen en snorkelen vanaf nu alleen nog maar in knalblauw en helder water. Zo gaaf.
 |
| Check die tandjes. |
 |
| Spiesjes met wahoo op de barbekjoe. |
St. Vincent and the Grenadines
Deze eilandengroep bestaat uit het grote eiland St. Vincent en heel veel kleine eilanden die tezamen The Grenadines worden genoemd. Wij beginnen in Petit St. Vincent (PSV) en eindigen in St. Vincent. We kunnen helaas niet alle Grenadines aandoen, het waait vaak zo hard uit de verkeerde hoek dat we niet verder kunnen. Maar ach, een weekje verwaaid liggen op een bounty eiland is geen straf.
Petit St. Vincent en Mopion - eigen eiland
Een eiland waar niemand woont maar dat voor the rich and famous wel af te huren is. Voor een ton heb je het eiland PSV met luxe resort vier dagen tot je beschikking. Wij liggen er gratis voor anker. Hoewel aan land maar een paar plekken voor ons toegankelijk zijn. Vlakbij ligt Mopion. Dit piepkleine eiland spreekt tot de verbeelding: een bergje zand met erop een enkele parasol. Als we er zijn, hebben we het gek genoeg na een minuut dan ook wel weer gezien.
 |
| We zoeken een ankerplekje voor PSV, een eiland dat voor een ton af te huren is. |
The Tobago Cays - snorkelen met schildpadden
Dan gaan we naar de mooiste plek in The Grenadines: The Tobago Cays. Een aantal eilandjes bij elkaar vormen tezamen een nationaal park waar we in het heldere water snorkelen met schildpadden, een zeester zich langzaam zien voortbewegen, heel veel grote schelpen liggen en we zelfs oog in oog liggen met een haai. Een kleintje wel, maar toch. Hier drinken we ook de lekkerste rum punch, een mixdrankje met vruchtensap, limoen, verse nootmuskaat en vanzelfsprekend rum. Helaas liggen we hier niet goed beschut wanneer het na drie dagen erg hard gaat waaien. Daarom varen we dan naar Mayreau.
 |
| Enkel het rif scheidt ons van de Atlantische Oceaan. Gek genoeg liggen we hier goed beschut. |
Mayreau - schade aan de boot
In de Salt Whistle Bay ligt het bomvol met grote boten. Vriendengroepen die een week een zestig voet lange catamaran hebben gehuurd verzamelen zich hier. We ankeren achteraan in de baai, maar hier is de deining erg hevig. Vooraan in de baai, vlak bij het mooie strand, is het drukker maar liggen boten veel rustiger. Al zwemmend vinden we een betere plek voor de boot: vooraan, erg krap tussen twee boten maar het past precies. Hoewel we al getuige zijn van een aantal fikse botsingen in deze baai durven we onze boot hier wel alleen achter te laten om aan de andere kant van het eiland kippenpootjes voor op de barbecue te halen. Geen schipper die bedenkt zijn boot nog tussen ons en onze buren te proppen.
Toch wel...
Als we terugkomen, zien we Mark en Suzanne van de Freya druk naar ons zwaaien. Toen wij weg waren, heeft een charterboot terwijl zijn grootzeil nog niet ingerold was zijn anker over onze ankerketting laten zakken. Ook heeft hij een hekanker, een anker dat van achteraan de boot wordt neergelaten, uitgegooid. Kortom, de voorkant van zijn gehuurde boot duwde tegen onze reling aan. Jongens die tegen betaling met hun houten bootjes ankerende zeilboten helpen, zogenaamde boatboys, hebben met z'n drieën zijn boot proberen af te duwen. Mark zag het gebeuren en is meteen in zijn bijboot gesprongen, op onze boot geklommen en heeft vanaf daar de zoals we hoorden in shock verkerende kapitein geholpen de schade zo veel mogelijk te beperken. Deze was: krassen op de romp, drie omgebogen scepters en een kapotte reling. Dit viel nog wel mee, toch balen we er wel van.
We willen graag verder, vooral ook om de reparaties uit te laten voeren maar het waait nog steeds te hard. Daarom liggen we hier in totaal een week, waarin we alle driehonderd inwoners van het eiland intussen kennen.
 |
| De begraafplaats op Mayreau. |
 |
| De schade aan de boot. |
 |
| Even uitpuffen van een dag lang hard werken. |
Bequia - nieuwe reling
Gelukkig blijkt er dan een geschikte dag te zijn qua weer om verder te zeilen. We gaan naar het grotere eiland Bequia, dat uitgesproken wordt als Beckway. Hier blijkt tot onze verrassing een zeilmaker rond te lopen die ook relingen kan fixen. Weer worden we snel geholpen: een dag later zit de nieuwe reling erop en zijn de scepters rechtgebogen. De rekening schieten wij voor.
 |
| Baai in Bequia. |
 |
| Jouke helpt mee met het maken van de reling. |
en conch shells eten
De wind is nog steeds noord-oost, precies tegenwind, en nog steeds veel te hard. We verkennen daarom een baai aan de andere kant van het eiland, Friendship Bay. Waar we wel drie volle conch shells vinden. Om de slak uit haar mooie huis te krijgen, slaan we eerst een gat in de bovenkant van de schelp. Ongeveer achter de tweede ring. Van daaruit snijden we de spier die vastzit aan de schelp los. Het kost wat moeite, maar uiteindelijk glibbert het beestje uit haar hol. De niet-eetbare stukken snijden we van het niet zo smakelijk uitziende dier af. Daarna snijden we het witte vlees in kleine stukjes die we door een zelfgemaakt beslag gooien met wat uitjes, paprika en knoflook. Dan in een dikke laag olie bakken en owwww wat hebben we heerlijke conch fritters.
St. Vincent - geld ophalen
Wanneer de voorspelling zegt dat we een goed weather window hebben, besluiten we naar Martinique te gaan. Eerst moeten we alleen nog langs de Blue Lagoon in St. Vincent om het geld van de gerepareerde reling op te halen van de chartermaatschappij. Wanneer we vervolgens verder varen, en uit de luwte van St. Vincent komen blijkt de wind toch veel noordelijker en harder te zijn dan was voorspeld.
en een lijn in de schroef
We besluiten daarom niet 's nachts door te zeilen maar in het noorden van St. Vincent te ankeren. Wanneer we aankomen in Chateaubriand is het al pikkedonker. Bij het binnenvaren van de baai zien we een laag, fel wit lichtje op ons afkomen. Iemand roept iets naar ons. Jouke en ik spreken af dat we het negeren, we vermoeden dat het iemand is die ons wil helpen bij het ankeren tegen betaling. Iets wat we natuurlijk altijd zelf doen. Intussen zien we de jongen zittend op zijn surfplank steeds dichter naar ons toe peddelen. We negeren hem nog steeds. Ik sta voorop om te kijken waar we kunnen ankeren. Omdat het ondertussen donker is geworden, zie ik te laat een klein vissersbootje dat aan een meerboei ligt. 'Jouke, je moet naar links sturen! Oh nee, naar rechts!'. Onze boot schuurt langs het houten bootje. 'Dit gaat helemaal niet goed', zegt Jouke. De lijn van de meerboei blijkt in onze schroef terechtgekomen te zijn. De jongen op de surfplank, George, komt naar ons toe en helpt ons. Hiervoor waarschuwde hij ons natuurlijk... Jouke duikt het water in met ons nieuwe duiklampje. George zit in de houten boot om deze af te duwen en ik schijn bij. De operatie is na ongeveer een half uur gelukt en we zijn weer los.
George eet met ons mee en de volgende ochtend komt hij weer langs om gedag te zeggen. Hij heeft een grote zak citrusvruchten mee voor ons. Om te bedanken voor de spullen die we hem gaven voor zijn ontstoken gebit. Uh, heeft hij ons niet juist geholpen?
Op weg naar Martinique
Als we 's ochtends zien hoe mooi Chateaubriand is, vinden we het jammer dat we hier maar zo kort kunnen zijn. Maar we willen ook naar Martinique. Al is het alleen maar vanwege de goeie watersportwinkels en de grote supermarkten. Deze dag waait het iets minder hard, de wind is iets oostelijker en met soms de motor erbij aan lukt het ons om hoogte te houden en naar Le Marin in Martinique te varen. Met een in Bequia gerepareerde reling en nieuwe stagen uit Grenada voelen we ons weer helemaal vrij om te gaan en te staan. We hangen de hengels ook weer uit. Bijna vangen we een enorme merlijn onderweg. Wanneer we de hengel hebben ingedraaid en het beest met de gaf gehaakt is, lukt het ons niet de gevaarlijke vis met zijn speervormige bek op een veilige manier aan boord te takelen. We klooien te lang met een hijssysteem met een val en een lier en de indrukwekkende merlijn ziet dan helaas kans weer weg te zwemmen. Jammer, geen vis op mijn verjaardag. Gelukkig wel een ontbijt op het terras, crepes en Franse kaas.
 |
| St. Lucia, vink. |
jongens wat een heerlijke trip en de mensheid is grosso modo not too bad als ik het zo lees. Tot over 14 dagen!
BeantwoordenVerwijderen